De eerste huttentocht in België: “Het voelde als een cadeau om intens samen in de natuur te zijn”

24 en 25 mei 2025 vond de allereerste Huttentocht in België plaats, een avontuurlijk wandelweekend voor ouders en kinderen. Dit wandelavontuur dient als proevertje of voorbereiding op het echte werk in de bergen. Oftewel, hoogtemeters maken, eigen rugzak dragen, slapen in een groepsaccommodatie en eten wat de pot schaft. Benieuwd hoe het eerste weekend was? Lees snel verder.

Een paar dagen voor vertrek gaat het in de Whatsapp groep over wie al dan niet een rugzak draagt, of er een slaapzak in moet en hoe we best voor 2 dagen lunch voorzien. De voorpret was begonnen! Eindelijk, het weekend waar ik al zo lang van droomde, kwam dichterbij en ondanks de voorspelde regen had ik er nog steeds super veel zin in.

Afspraak om 9.30 uur in Vresse-sur-Semois. De deelnemers - 10 kinderen en 10 volwassenen - komen toe. Na mijn welkomspraatje en een korte voorstelronde gaan de gevulde rugzakken op de rug, worden de veters een laatste keer stevig aangesnoerd en komen de wandelbenen rustig in beweging. Jaaaaa, we zijn vertrokken!

Op naar Bohan

We zijn nog niet half vertrokken of de eerste bezienswaardigheid dient zich al aan: Le Pont des Claies in Laforêt, een houten bruggetje dat iedere zomer opnieuw over de Semois opgezet wordt. Zeer fotogeniek. Even later begint de eerste pittige klim. Zoals gezegd, vloeken en zweten, zullen ze. Dat hoort er allemaal bij en maakt de voldoening alleen maar groter. De beloning overigens ook, want na de klim worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over de Semois en de weelderige natuur. Voilà, de eerste kennismaking met klimmen zit in de benen.

We trekken verder door velden en bossen - en jawel, weer met een klimmetje erbij - richting de uitzichttoren La Roche à Saloru met uitzicht over het dorpje Membre. Onder de toren maken we tijd voor een langere pauze met boterhammetje erbij.

En die krachten kunnen we gebruiken, want nadien is het flink dalen slash klauteren over smalle kronkelpaden tussen de bomen en over hun wortels én weer stevig klimmen en puffen tot een derde uitzichtpunt: Les 8 Semois. Wederom een mooie beloning van moeder natuur.

De laatste kilomters richting Bohan zijn iets minder uitgesproken en daar zijn vooral de kinderen niet rouwig om. Regelmatig vragen ze wel eens “Giiiiiiids” of “Baas van de VRT” (omdat ik in het begin vertelde dat ik in hoofdberoep team lead ben van een team bij VRT), “hoe lang is het nog?”, maar dat houdt hen niet tegen om dapper verder te zetten.

Na de inspanning volgt de ontspanning

Na 5,5 uur, 12 km en 450 hoogtemeters bereiken we onze “hut”, de groepsaccommodatie langs de Semois De Knapzak. Iedereen blij, voldaan en trots.

De een doet een dutje, de ander neemt een heerlijke warme douche. En de kinderen? Die zijn in no time weer opgeladen en zoeken elkaar op om samen te spelen. Heerlijk om te zien hoe snel en gezellig dat eraan toe gaat. Ook het snoep, dat ze net voor aankomst van hun ouders als beloning kregen, wordt gretig gedeeld. Echt mooi.

Maar de volwassenen moeten niet onder doen. Samen aperitieven en tafelen? Kunnen we!

Allemaal hike heroes!

Infosessie over veiligheid in de bergen

Je zou het tussen de Chouffe en vol au vent haast vergeten, maar deze Huttentocht in België heeft nog steeds als doel om haar deelnemers voor te bereiden op een echte tocht in de bergen, en daar kan je best niet onbezonnen aan beginnen. Daarom nodigde ik initiator bergwandelen en zeer ervaren begeleider van huttentochten Jort Van Schil uit voor een infosessie over de gevaren in de bergen en hoe je die risico’s kunt beperken. Een gewaarschuwd man…

Terug naar Vresse-sur-Semois

Dag 2. Tussen 8 en 8.30 uur schuift iedereen fris en fruitig aan de ontbijttafel. We kijken niet op een boke met choco meer of minder, want wederom zullen we onze energie nodig hebben. Na een stop bij de supermarkt voor lunch slaan we route 43 in. Die begint lieflijk, maar zakt op een gegeven moment nogal fel terug naar de oevers van de Semois. De ouders werpen zich zonder verpinken als schild voor hun kinderen en iedereen gooit al zijn ledematen in de strijd om deze afdaling zonder kleerscheuren te overleven, en dat lukt!

Deze idyllische plek, bij de monding van Le Sautou in de Semois, had de perfecte spot geweest om een frisse duik in de Semois te nemen, alleen dacht het regenachtige weer hier helaas anders over. Een reden om volgend jaar nog eens terug te komen…

We wandelen een stuk langs de rivier om dan voor een laatste keer de kuiten nog eens flink in te smeren voor de laatste straffe klim richting het uitzichtpunt Le Jambon de la Semois. Ik roep al lachend, maar oprecht “geniet ervan”, want er is niets zo bevrijdend als je hoofd leeg maken en alleen nog maar kunnen denken aan de ene voet voor de andere terwijl je stevig naar boven klimt.

Boven genieten we van het uitzicht - ondanks het grijze wolkenpak - , neem ik familiefoto’s, deel ik snoepjes uit (iets met een wandelbingo) en vinden we onze adem terug voor het laatste deel van dit wandelweekend.

Die is gestager, maar daarom niet minder pittig, want de paden gaan lang en traag naar beneden, en lang en traag naar boven, want ook dat heb je voor in de bergen.

Uiteindelijk bereikt iedereen, na ruim 5 uur, 13 km en 410 hoogtemeters, ons startpunt terug in Vresse-Sur-Semois.

Iedereen heeft het gehaald!

Ongelofelijk, they all did it! Ik had iedereen één voor één in de ogen willen kijken en hen op het hart willen drukken hoe dankbaar en trots ik op hen ben, maar helaas is dat wegens mega stortbuien niet gelukt. Iedereen ging - begrijpelijk - meteen de auto in. Het was gewoonweg niet te doen buiten. Ons afscheid viel letterlijk in het water en dat was jammer, maar los daarvan was het een heerlijk en zeer bijzonder weekend.

Andere reacties?

• “Het voelde als een cadeau om intens samen in de natuur te zijn.”

• “De voorbereiding naar de huttentocht was top, alles was tot in de puntjes geregeld door Sylvie. Daardoor hoefde je nergens aan te denken en kon je echt genieten.”

• “Topweekend!”

• “Wij voelden ons meteen op ons gemak en de kinderen duidelijk ook.”

• “Deel je de wandelingen nog, Sylvie? Ze waren ontzettend mooi en willen ze graag nog eens doen.”

Bloos bloos (en mega dankbaar!). Volgend jaar nog eens?!?

Zij zijn allemaal klaar voor de bergen!